Haren

Lees en geniet van de verhalen van onze cursisten Creatief Schrijven. Zij volgden een cursus van zes lessen bij onze stadsschrijver Tania Heimans en delen op deze blog de laatst geschreven verhalen.
Dit eerste verhaal is van Carla Leenders. Veel leesplezier!

Wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik weer wat ‘wijze’ haren verschijnen. Kappers op elke hoek hier in Nepal, maar voornamelijk mannen die daar geknipt worden. Vrouwen zitten vaak samen op een trapje voor het huis, gezellig kletsend en borstelend door hun lange, prachtige, gitzwarte haren. Misschien knippen ze dan ook hun haren wel. Ik vraag me trouwens af of de vrouwen hier ook grijze haren krijgen. ’s Avonds vraag ik de zussen voorzichtig naar het knippen en kleuren van haren. Schijnt dat het heel normaal is om de haren te kleuren, ook voor mannen. Ik moet zoeken naar een beauty parlour, die is speciaal voor vrouwen. Om de hoek zou er een zitten.
De volgende ochtend ga ik op zoek. Een heleboel kleine winkeltjes en inderdaad een kapper ‘for gents and ladies – cutting, colouring, bleaching, etc’. De kapper scheert bij alle mannen eenzelfde militaire coupe en hij loopt op blote voeten door alle haren heen. Toch maar even verder kijken. Dan zie ik een smal, groen gebouwtje, met op de ramen in sierlijke letters ‘beauty parlour – natural colouring’. Helaas is de deur gesloten en een bel is er niet.
Als ik ’s middags het trapje naar de deur van de beauty parlour oploop en het gordijntje een beetje opzij schuif, zie ik een paar slippers uitsteken onder zo’n tandartsstoel. Een jonge vrouw ligt daar lekker comfortabel, ze lijkt wel te slapen. Ik denk dat ze me hoort want ze springt snel uit de stoel, schikt haar haren en werpt snel een blik in een spiegeltje dat op een kastje ligt. Ik wijs naar de verschoten verfverpakkingen die in haar vitrine staan. ‘No problem, mam’, zegt ze en ze pakt meteen zo’n verfverpakking. ‘Basnus’ (ga maar zitten). Ik doe mijn slippers uit en laat die buiten op het trapje staan. Dan moet ik gaan zitten op een klein houten krukje. Helaas, niet de relaxstoel!
De vrouw pakt flesjes en een bakje uit een kastje en zo’n verfverpakking uit de vitrine. Ook pakt ze een handdoek en legt die over mijn schouders. Terwijl ze zo bezig is, kan ik haar eens goed bekijken. Strakke blauwe jeans met daarop zo’n typische Nepalese kurta die alle vrouwen dragen, rood, met een V-hals, blote voeten met rood gelakte nagels, een gouden kettinkje om haar nek, goedgevormde, rood gestifte lippen, subtiel opgemaakte ogen met lange wimpers, een licht getinte huid zonder oneffenheden en een rode punt in de haarinzet op haar voorhoofd. Ze lijkt klaar voor een fotoshoot in een glamour magazine. Ze is echter een jonge moeder met een zoontje van 6 jaar. Ze kan de eindjes amper aan elkaar knopen en ze heeft haar man al maanden niet gezien. Hij werkt buiten de stad en stuurt soms wat geld. Dat begrijp ik uit haar half-Engels half-Nepali gesproken verhaal.
Ondertussen heeft ze de verfverpakking opengemaakt en een sterke ammoniakgeur komt me tegemoet. Niks natural colouring, maar gewoon zo’n chemisch goedje. De jonge vrouw strooit het poeder in het ijzeren bakje en voegt uit de losse hand wat water toe. Moet je dat niet netjes afwegen? Driftig roerend voegt ze nog iets uit een ander flesje toe. Geen idee wat dat is. In het bakje zie ik een zwarte, waterige vloeistof. Dat ziet er toch heel anders uit dan de verf uit die Kruidvat-verpakkingen die ik zelf weleens gebruik. Met lange halen kamt ze mijn haren die ze dan met klemmetjes vastzet. Ze doopt een tandenborstel in de zwarte vloeistof en alle haren achter en opzij worden vakkundig ingesmeerd. Een tandenborstel! Hopelijk heeft ze er niet eerst mee gepoetst. Hm, dat met die klemmetjes zo, dat werkt wel erg gemakkelijk, moet ik zelf ook eens proberen.
Dan stopt de vrouw met verven. Ik denk dat de verf op is, want ze strooit weer poeder in het bakje. Ook giet ze uit verschillende flesjes vloeistoffen bij het poeder. Onder het roeren vertelt ze me waarschijnlijk wat ze gaat doen, maar ik begrijp er weinig van. Ik vang ‘highlighten’ en ‘white hair’ op en ze tikt boven op mijn hoofd. Ja, dat klopt, daar bij de scheiding zitten de meeste ‘witte’ haren. Highlights alleen bij mijn scheiding? Moeten highlights niet door het hele haar? Welke kleur worden die highlights dan? Ik heb nog nooit highlights gehad, zelf verven vind ik al moeilijk genoeg. Die handschoenen vergeet ik ook altijd. Wat? Zij heeft ook geen handschoenen aan en ze pakt mijn haar
steeds vast. Die handen worden zo hartstikke zwart! De jonge vrouw gaat verder met verven bovenop mijn hoofd en ik zie dat de waterige verf nu blauw is. Wat kan ik doen? Haar vertellen op te houden heeft weinig zin. Dan zie ik er ook niet uit. Trouwens ik zie hier niemand met gekleurde lokken, iedereen heeft zwart of heel donkerbruin haar. Ik moet vertrouwen op haar vakmanschap.
Ondertussen zijn er twee vrouwen de beauty parlour binnengekomen. Ik hoor dat ze over mij en mijn haar praten. Ze bekijken me zeer geïnteresseerd en eigenlijk ook wel ongegeneerd. Ze staan nog net niet met hun hoofd boven dat van mij. Dan is het verven klaar. Een derde vrouw, niet in de gaten gehad dat die is gekomen, gaat in de relaxstoel zitten en ik zit nog steeds op dat harde, houten krukje. De vrouw ondergaat een behandeling in die stoel, iets met een draadje op haar gezicht. Dat wil ik ook wel, alles beter dan op dit houten krukje zitten.
Nu controleert de jonge vrouw mijn haar. Ik moet mijn hoofd naar achteren buigen. Ze pakt her en der een lok haar vast, voelt er aan en kamt de lokken een paar keer door. Ze lijkt wat zenuwachtig te worden, want ze praat druk gebarend met de andere vrouwen die komen kijken. De jonge vrouw gaat een beetje aan de kant staan. De drie vrouwen buigen zich over mijn hoofd. Ik kijk ze recht in de ogen, vreemd om drie paar totaal onbekende, diepbruine ogen boven me te zien. Hoe ziet mijn haar er nu uit? En welke kleur hebben die highlights? Waarom hangt hier geen grote spiegel? Hoe lang moet die verf eigenlijk intrekken? Ik zit hier toch al een hele tijd! De vrouwen voelen ook aan mijn haar, vooral bovenop. Ze praten zachtjes tegen elkaar en dan zegt er eentje iets tegen de jonge vrouw. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat de jonge vrouw haar föhn pakt. Ze gaat achter me staan en duwt tegen mijn hoofd, dus recht ik mijn hoofd. Dan gaat ze mijn haar met de verf er nog in föhnen. Misschien moet die verf wel helemaal droog worden voordat je die uitspoelt? Ik heb werkelijk geen idee. Ik wacht het rustig af.
Na het föhnen trek ik mijn wenkbrauwen vragend op en ik kijk naar de stoel en wijs naar mijn gezicht. ‘Yes, you come, but pain, you pain’, zegt de jonge vrouw. Stram sta ik op en ga op de relaxstoel zitten. Ik wijs op mijn haar dat nog vol verf zit. ‘No problem’. Dus ik leg mijn hoofd op de handdoek neer. Die is trouwens ook niet echt schoon. Dan onderga ik een zeer aparte behandeling. Ik moet mijn ooglid omlaag trekken en met mijn andere hand de huid boven mijn wenkbrauw omhoog trekken. De vrouw heeft een touwtje tussen haar tanden dat ze ook vasthoudt tussen twee vingers van haar rechterhand. Haar gezicht een paar centimeter van dat van mij, ik zie een paar zweetdruppeltjes op haar bovenlip. Dan schuurt ze met dat touwtje razendsnel langs mijn wenkbrauw. Eerst de linker wenkbrauw en dan de rechter wenkbrauw. Ik lig er eigenlijk best comfortabel bij. Pijn doet het absoluut niet.
Opeens steekt ze haar tong uit en glijdt met haar tong onder haar bovenlip. Ze beweegt haar tong onder haar bovenlip rustig heen en weer. Al die tijd heeft ze het touwtje nog tussen haar tanden. Ik kijk haar niet-begrijpend aan. Ze tikt op mijn bovenlip. Ah, nu begrijp ik het. Ik moet mijn tong onder mijn bovenlip doen, die dan rustig heen en weer bewegen en het touwtje volgen. Dan gaat ze razendsnel met het touwtje langs mijn bovenlip en naast mijn mondhoeken. Ik probeer met mijn tong haar touwtje te volgen. Dat valt nog niet mee. Als ik niet genoeg duw met mijn tong, lukt het de jonge vrouw niet goed om de haartjes weg te krijgen. De huid is hier wel wat gevoeliger, maar pijn doet het gelukkig niet.
Na deze behandeling moet ik weer op het houten krukje gaan zitten. De jonge vrouw voelt weer aan mijn haren en zegt: ‘finished’. Ik schrik. Finished? Ben ik nu klaar? Wast ze mijn haar niet uit? Niets verbaasd me hier, maar om zo met het haar vol verf over straat te gaan. ‘Go outside’, hoor ik de vrouw zeggen. Ja natuurlijk, dat is hier heel gewoon. Ik zie regelmatig vrouwen en mannen bij de waterpomp staan om zich te wassen. Mannen in hun ondergoed en de vrouwen hebben altijd een doek om hun lichaam heen. Ik zou het niet kunnen, me onder zo’n doek goed wassen. Maar haren
bij een pomp wassen, dat lukt me wel. Ik loop naar het gordijn in de deur en schuif het opzij. Gelukkig staan mijn slippers er nog en ik doe ze aan. De vrouw schiet haar plastic badslippers aan en gebaart me haar te volgen. Ze draagt een emmer water en een schenkkan. Na een paar passen zijn we bij de goot en ik moet mijn hoofd voorover buigen. Dan giet ze telkens een kan koud water over mijn haar. Terwijl ze bezig is, hoor ik een telefoon overgaan en de vrouw loopt haar beauty parlour binnen. Ik blijf met gebogen hoofd en druipnatte haren boven de goot staan. Ik zie alleen de voeten van de voorbijgangers die langs me heen lopen. Zouden ze me aanstaren? Me oprichten doe ik niet, dan drupt die verf op mijn kleren.
Gelukkig komt de jonge vrouw al gauw naar buiten gerend en ze blijft koud water over het haar uitgieten tot de emmer leeg is. Mijn voeten en broekspijpen zijn ondertussen ook nat. Het gitzwarte water verdwijnt tussen het afval in de goot. Echt fris ruikt het niet. Ik begin nu toch wel benieuwd te worden naar hoe ik er uit zie. We gaan de beauty parlour weer binnen. Weer moet ik op het houten krukje gaan zitten. Nog even föhnen en kammen en dan krijg ik een spiegeltje in mijn handen gedrukt. De jonge vrouw kijkt me hoopvol aan en zegt: ‘nice, nice’. Ik kijk in het spiegeltje. Nou het is wel anders, zeker. Ik draai wat heen en weer met het spiegeltje om het beter te zien. Glimlachend geef ik het spiegeltje terug en zeg: ‘nice, nice’. Ik overhandig de vrouw 300 rupees (ca. 2,40 euro) en vertrek.
Als ik thuis ben, ga ik snel naar de badkamer om mezelf eens goed in een grote spiegel te bekijken. Ja, het is echt anders en het is wennen, vooral mijn haar dan. Mijn ‘wijze’ haren zijn bruin gehighlight en de rest is bijna zwart. Zo heb ik mijn haar nog nooit gehad. Ik houd mijn gezicht heel dicht bij de spiegel. Ik kan geen enkele zwarte ‘snorhaar’ meer ontdekken. Dan die wenkbrauwen, wow, echt super mooi, perfect in vorm getrimd. Dat moet ik vaker doen hier. Voor mij geen gepriegel meer met zo’n rottige pincet. Veel mooier zo en minder pijnlijk dan haartje voor haartje uittrekken.
’s Avonds vragen de zussen of ik al naar de beauty parlour ben geweest. Jazeker! Ze bekijken mijn haar eens goed. ‘Vreemd hoor’, zegt de een, ‘je hebt nu bruin en zwart haar’. Ja, ik weet het. Dan zegt de ander: ‘Ik zie nog steeds ‘wit’ haar’. Echt waar? Die verf heeft meer dan een uur ingetrokken! Dat kan toch niet!